سال ۸۵ که «باغ مظفر» را کار می‌کردیم، پشت صحنه‌هایش پخش می‌شد اما من هیچ وقت نبودم. وقتی جویا شدم گفتند که خنده‌های من قابل پخش نیست. خیلی ناراحت شدم که سبک خندیدن من می‌تواند قابل پخش باشد یا نباشد.
یکی از همان عزیزان که به نظر من از افراد معتبر تلویزیون بود، گفت که نگران مخاطب هستند و می‌ترسند مخاطب واکنش نشان بدهد چون مخاطب عادت ندارد ببیند یک زن جلوی دوربین قهقهه می‌زند اما من آنقدر خندیدم که عادت مخاطب تغییر کند. وقتی در برنامه زنده خندیدم دیگر نتوانستند مانع پخشش شوند. من به اندازه خودم رسالت و وظایفی دارم و سعی می‌کنم انجامش دهم.
